25 maja przypada dziewiąta rocznica śmierci Edwarda Żentary, byłego dyrektora tarnowskiego teatru. Od dzisiaj można obejrzeć w internecie nagranie spektaklu “Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego, który Edward Żentara nie tylko wyreżyserował ale zagrał w nim także rolę Porfirego.

LINK do nagrania: https://youtu.be/58jx9m02qvQ

Edward Żentara zanim trafił do Tarnowa, występował na deskach wielu teatrów w Polsce, m.in. w Lublinie, Warszawie, w Krakowie i Szczecinie; był dyrektorem artystycznym teatru w Koszalinie. Szerszej publiczności dał się poznać, grając m.in. w: “Karate po polsku” Wojciecha Wójcika, “Siekierezadzie” Witolda Leszczyńskiego czy “Trzech młynach” Jerzego Domaradzkiego. Za role w tych filmach został uhonorowany nagrodą Zbyszka Cybulskiego i nagrodą Złoty Ekran, przyznawaną przez Tygodnik “Ekran”. Od lipca 2008 r. do maja 2011 r. był dyrektorem tarnowskiej sceny, gdzie wyreżyserował spektakle: “Zbrodnia i kara”, “Rozmowy z katem” oraz “Przyjazne dusze”.

——–

“Zbrodnia i kara” Fiodor Dostojewski
Teatr im. Ludwika Solskiego w Tarnowie, Duża Scena
Data premiery: 2008-09-20

Adaptacja i reżyseria: Edward Żentara
Przekład: Czesław Jastrzębiec-Kozłowski
Scenografia i opracowanie muzyczne: Tomasz Piasecki
Muzyka: Michał Woźniak

Inspicjent, sufler: Katarzyna Jędrzejczyk

OBSADA:
Raskolnikow: Marcel Wiercichowski (gościnnie)
Porfiry: Edward Żentara
Sonia: Agnieszka Wilkosz (gościnnie)
Lichwiarka: Jolanta Januszówna
Mieszczanin: Jerzy Ogrodnicki
Lizawieta: Katarzyna Jędrzejczyk

Edward Żentara o pracy nad spektaklem:

Reżyserując “Zbrodnię i karę” w tarnowskim teatrze skupiam się przede wszystkim na losach Raskolnikowa, Sonii i Porfirego. Ten główny wątek powieści jest dla mnie najbardziej istotny i on też zawiera najważniejsze idee utworu.
Mnie osobiście zafascynowała w tej powieści przemiana wewnętrzna bohatera, jego skomplikowana osobowość, wiara w odrodzenie duszy człowieka skażonej popełnieniem podwójnego morderstwa. Skupienie się na głównym wątku powieści daje mi możliwość ukazania całej złożoności ludzkiej duszy, daje też możliwość nadziei i wiary w dobro natury ludzkiej. Fot. Archiwum Teatru im. Ludwika Solskiego w Tarnowie