“Być albo nie być”

W najbliższy weekend zobaczymy na scenie Teatru im. Ludwika Solskiego w Tarnowie najsłynniejszą sztukę Williama Shakespeare’a “Hamlet”. Premiera spektaklu wyreżyserowanego przez Piotra Waligórskiego, w niedzielę 26 marca, o godz. 19:00, w przeddzień Międzynarodowego Dnia Teatru.

Hamlet to uniwersalna opowieść o kondycji człowieka we współczesnym świecie, gdzie władza i interesy biznesowe mają wpływ na życie jednostki. W spektaklu zostanie przedstawiona wizja przyszłości świata. Stąd pomysł na przeniesienie akcji w czasie do roku 3017- tego.

Ten sposób umożliwi wyolbrzymienie „choroby współczesności” i pokazanie jej w bardziej uniwersalnym wymiarze. Nie chcę tworzyć świata science-fiction, ale jedynie pokazać możliwy rozwój wydarzeń i to jaki będą miały wpływ na człowieka w przyszłości – zapowiada reżyser Piotr Waligórski

Więcej o koncepcji reżysera Piotra Waligórskiego w wywiadzie Weroniki Siemek:

Dlaczego zdecydował się pan wystawić „Hamleta”?

W szkole teatralnej na pierwszym roku studiów zetknąłem się z tym tekstem od strony reżyserskiej i wtedy zafascynowała mnie logika tego dramatu. Później, ucząc na kursie przygotowawczym na reżyserię, wziąłem ten tekst na warsztat, ponieważ uważam, że jest on dobry do ćwiczeń i weryfikuje przydatność młodego człowieka do tego zawodu. Tutaj, w tarnowskim teatrze, w końcu nadarzyła mi się okazja, żeby wyreżyserować „Hamleta”.

Dlaczego przeniósł pan akcję dramatu do roku 3017?

Jestem fanem światów przyszłości, rzeczywistości postnuklearnej w świecie po zagładzie. Wydaje mi się, że w tej odległej przyszłości pewne rzeczy, które są teraz, można pokazać w bardziej wyolbrzymiony sposób, np. pewne ludzkie zachowania ulegną deformacji, i stąd pomysł, żeby przenieść planetę w przyszłość.

Jakie główne problemy zostają poruszone w tej sztuce?

Myślę, że są to problemy zawarte w tekście, a podstawowym z nich jest pytanie „po co żyć?”. Każdy zadaje sobie to pytanie, a żeby na nie odpowiedzieć, trzeba wiedzieć, co jest po śmierci, albo czy wszystko jest przypadkiem, czy coś jednak ma na to wpływ. Staram się zasugerować w spektaklu pewne rzeczy na gruncie fizyki. Pewne zjawiska, które istnieją w kosmosie, mogą być dowodem na to, że nie ma przypadków, a prawa fizyki nie wynikają z niczego. Nie chcę tego nazywać, ale z aktorami określamy to „anomalią”, która w jakiś sposób, poprzez swoje oddziaływanie, ma wpływ na przebieg akcji. Hamlet ma dostęp do anomalii, do wiedzy na temat tego, co się wydarzyło i co się wydarzy.

Czy wyreżyserowany przez pana „Hamlet” bardzo się różni od klasycznej wersji tego dzieła?

Myślę, że różni się w niewielkim stopniu, chociaż w warstwie tekstowej dużo kwestii zostało wykreślonych. Główne problemy zawarte w dramacie pozostały niezmienione, a niektóre rzeczy, które są w tekście, są po prostu pokazane. Uważam, ze niektóre zjawiska można pokazać i nie trzeba o tym mówić. Myślę, że mój „Hamlet” jest wierny tej pierwotnej wersji. Wykorzystanie świata postnuklearnego jest zwróceniem się w kierunku młodego odbiorcy. Mimo to myślę, że widz w każdym wieku będzie w stanie zrozumieć Szekspira.

W 2011 roku wyreżyserował pan w tarnowskim teatrze „Piosenki o wierze i poświęceniu”. Jak ocenia pan powrót po latach do tego teatru?

Zawsze chciałem tutaj wrócić, bardzo cenie sobie współpracę z tarnowskim zespołem i lubię panującą tutaj atmosferę. Myślę, że to jest takie miejsce do twórczych poszukiwań.

Wywiad nieautoryzowany