Przyjechała pani,
osiem sukni na niej.
Jak ją rozebrali,
to się popłakali.

Sztuka „Gwiazda” jest rodzajem monologu wewnętrznego, monodramem aktorki chcącej ustalić swą tożsamość, przypominającej sobie gorączkowo grane nie¬gdyś role, gesty, słowa i fragmenty ról już zapomnianych.
„Gwiazda” jest sztuką o miłości, o oddaleniu, upadku, sztuczności, ofiarowaniu się, buncie, odradzaniu się, niezłomności, tęsknocie, pamięci, zgodzie i niezgodzie, o głupocie, o sukniach, o formach, które się rozpadają i starzeją, o aktorach, o nas wszystkich. To co tu piszę brzmi podniośle, ale Gwiazda nie boi się grać o tę właśnie stawkę najpoważniejszą, o patos, którego odwrotnością jest śmieszność.