“ACTA EST FABULA”
nie wiem, czy określenie: spektakl teatralny jest w tym wypadku określeniem adekwatnym. Może bardziej chodzi tu o wielowarstwową, rozciągniętą w czasie i zawierającą własną wewnętrzną przestrzeń kompozycję plastyczną z wszystkimi jej konsekwencjami i kontekstami…
Miejsce zdarzenia to miejsce, z którego nie możesz się wydostać…
gdzie zanika pamięć i chęć działania
pozostaje tylko czekać
jeszcze mocniej czekać…
wszystko się rozmywa
senne koszmary niezauważalnie przechodzą w rzeczywistość
i zaczynasz już myśleć jakie są twoje przewinienia
a przewody sądowe ciągną się bez końca
ad infinitum…
Wszyscy jesteśmy przesyceni uczuciem, że coś nieodwracalnie się kończy i jedynie możemy bezsilnie obserwować, być bezradnymi widzami do końca…
Koncepcja spektaklu “ACTA EST FABULA” opiera się na niejednoznacznej kondycji widza (jesteśmy jedynie biernymi obserwatorami czy jednak mamy wpływ na rzeczywistość), eksplorując egzystencjalne zagadnienia: samotności, tożsamości, wykluczeń, uprzedzeń oraz aktualne lęki, dylematy i paradoksy etyczne współczesnego człowieka. Inspiracją dla tego utworu są teksty Ciorana, Kępińskiego, Kanta, Themesona i innych.
W spektaklu, widownia teatru staje się metaforyczną poczekalnią, a postacie są “ukrzesłowione”, zlewając się z krzesłami. Całość sceny i dialogów jest utrzymana w atmosferze tępego oczekiwania i braku nadziei, symbolizującym upokarzającą reifikację oraz ubezwłasnowolnienie. Ludzie prowadzą monotonne monologi, zwierzenia, absurdalne wynurzenia, którym towarzyszą tiki i automatyzm czynności. Rozmowy bardzo często idą swoimi torami, prowadzącymi do nieznanych puent i konkluzji.
Drugi akt przenosi widzów na salę sądową, gdzie rozpoczyna się proces. Hierarchia roli uczestników staje się niejasna, a najwyższy sędzia wydaje się być całkowicie niekompetentny. Poprzez biurokratyczne czynności, meandry erystyki, poszukiwanie zaginionego dowodu, absurdalne przesłuchania i egzekucje, dochodzi do sądu ostatecznego, i nie ma już ratunku, a w każdej z figur, jak w krzywym zwierciadle możemy zobaczyć swoje własne słabości i demony…
“ACTA EST FABULA” angażuje widza w refleksję nad kondycją człowieka, oraz naturę ludzkich słabości. Przez niejednoznaczność i surrealistyczne obrazy, spektakl przynosi głębokie spojrzenie na współczesną egzystencję, jej dylematy i wyzwania.
Teresa i Andrzej Wełmińscy
Artyści polscy; ich twórczość obejmuje różne media m.in. rysunek, malarstwo, fotografię, tworzą spektakle, obiekty, instalacje. W swojej działalności łączą sztukę i teatr.
Andrzej Wełmiński urodził się w 1952 r. W 1977 ukończył Wydział Grafiki krakowskiej ASP.
Związany z Galerią Foksal (debiut w 1971 r. jako Artysta Anonimowy) i Galerią Krzysztofory. W 1978 otrzymał stypendium Fundacji Johann Wolfgang von Goethe.
Teresa Wełmińska urodziła się w Krakowie w 1955 r. Ukończyła Studium Medyczne w Krakowie. Pracowała między innymi w klinice zdrowia psychicznego.
Andrzej Wełmiński brał udział w wystawach zbiorowych m.in.: Malarze Teatru Cricot 2, Palazzo delle Espozitioni, Rzym (1979); Artyści Galerii, Galeria Foksal, Warszawa (1984); Biel kolorem śniegu Cricoteka (2017); Ricerca dell’identità (al tempo del selfie) Triest (2019).
Wystawy indywidualne: Galeria Foksal, Galeria Krzysztofory, Starmach Gallery, (1990); “ChaOs”, Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa (2002); “…cisza, nikt nie woła”, Galeria Krzysztofory, Kraków (2004), Galeria Arsenał, Poznań (2004); “VITRIOL”, Galeria BWA Rzeszów (2006); “…i tak przeminą wszystkie historie”, Muzeum Tadeusza Kantora – Wielopole Skrzyńskie (2007); “Przeciągi” Villa Decjusza, Kraków (2008); “…i tak przeminą wszystkie historie” – Olkusz (2009); “Fotografieren verboten!” Spoleto, Edynburg (2012); “Suspension Condition” Londyn (2019), “Urania” Galeria Floriańska 22, “Circulus Vitiosus” Trieste Contemporanea (2020); “and will happen again.” (2021); “Farming of Art” Starmach Gallery, (2022).
Po śmierci Tadeusza Kantora wspólnie z artystami teatru Cricot zrealizowali spektakle: “Manjacy”, 1993; “Ameryka czyli nie oglądaj się za siebie” (1995); “Minęło, minęło i tak przeminą wszystkie historie…” (2007).
Jako reżyserzy teatralni wystawiali własne niezależne projekty: “Demon ruchu” (1996); “Rzeźnia wg. Sławomira Mrożka” (1997); “Da liegt der Hund begraben – Germanias Halluzinationen” (1997); “Traumatikon” (2011); “Flammarion” (2011); “Pages from the Book of…” (2012); “Przeciw Nicości albo 3 cm nad pustą głową…” (2014); “Szkice z Transylvanii czyli Melancholia Czarnego Jajka” ( 2015); “Słomiane Hieroglify” (2015); “Et in Arcadia Ego” (2015); “Hubble Bubble and other Persian Miniatures” (2017); “Kometa” (2017); “Limbo” (2019)
Przedstawienia były prezentowane na międzynarodowych festiwalach, między innymi w Awinionie, Sao Paulo, Rzymie, Valladolid, Cagliari, Edynburgu, Bratysławie, Moskwie, Sybinie, Kiszyniowie, Teheranie.
Równolegle z działalnością artystyczną Teresa i Andrzej Wełmińscy prowadzą wykłady i warsztaty dotyczące historii, teorii (filozofii) oraz praktyk scenicznych Teatru Cricot 2. Warsztaty prowadzone były między innymi w Stuttgarcie, Romainmotier, w Rote Fabryk w Zurychu, Scuola Teatro Dimitri Verscio, Loughborough University UK, University of Washington USA, Yale University, Rose Bruford College w Londynie, University of Tehran w Iranie, New Mexico University.
Spektakl powstaje w ramach programu OFF Polska organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
