Tak, to prawda. Kosmici znowu mnie porwali. Poprosili o rzucenie kilku słów wyjaśnienia na wiatr, by tonący mógł się ich chwycić.

Zostałem kierownikiem literackim Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Cieszę się, martwię i podróżuję. Cieszę się, ponieważ zespół Teatru, którego część mogłem poznać pracując nad “Reprodukcją”, zrobił na mnie dobre wrażenie jako niezepsuty, otwarty na rozmowę i przede wszystkim ciekawy nowych projektów, nowego myślenia. Uderzyła mnie niespotkana wcześniej relacja Teatru z widzem. Określiłbym ją jako zwarcie, a może uścisk (również przyjacielski). Cieszę się, że będę mógł tę relację wzbogacać i komplikować podważając jej oczywistość. Martwię się, czy nie stracę czegoś osobistego, ale, szczerze mówiąc, jedyne co mam w teczce, to język i głos, a te narzędzia akurat mam zamiar ostrzyć.
Są dwie szkoły metafor obejmujących teatr. Pierwsza to sport, najczęściej piłka nożna. Obraz zespołu teatru jako drużyny mającej jasny cel, odpowiednie warunki i przygotowanie, aby strzelać gole ku radości fanów. Druga to podróż. Dojście tam, gdzie się jeszcze nie było. Pokonywanie kryzysów, dowiadywanie się czegoś nowego o sobie i świecie. W Solskim za sport odpowiada Kuba Porcari, a ja za podróż.

Poeta, dramaturg, performer, fotograf. Urodził się w 1981 roku w Warszawie. Opublikował trzy tomiki wierszy: “Rozbiorek” (2000), “Pląsy” (2003) oraz “Mów” (2006). Cecko często działa na skrzyżowaniu różnych form twórczości, hołduje idei interdyscyplinarności w sztuce. W latach 2000-2004 współpracował z niezależną stołeczną grupą – Studium Teatralnym, gdzie był aktorem, a także scenarzystą przedstawienia “Parsifal” (2004). Między 2005 a 2009 rokiem w warszawskiej klubokawiarni Chłodna 25 pokazywał “Cząsteksty”. Równocześnie trwała jego współpraca z teatrem. Jest autorem wierszy wykorzystanych do scen poetyckich slamów w przedstawieniu “Cokolwiek się zdarzy, kocham cię” według tekstu i w reżyserii Przemysława Wojcieszka (2005, TR Warszawa). Współpracował z Natalią Korczakowską przy jej “Solaris. Raport” na podstawie prozy Stanisława Lema (2009, TR Warszawa). Stworzył artystyczny tandem z reżyserem Krzysztofem Garbaczewskim, będąc dramaturgiem i scenarzystą wielu jego realizacji m.in.: “Odysei” na podstawie Homera, przygotował też opracowanie muzyczne przedstawienia oraz projekcje wideo (2009, Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu) oraz “Życia seksualnego dzikich” inspirowanego antropologicznym dziełem Bronisława Malinowskiego (2011, Nowy Teatr w Warszawie), “Balladyny” (2013, Teatr Polski w Poznaniu), oraz “Kamiennego nieba zamiast gwiazd” (2013, Nowy Teatr w Warszawie). W 2014 roku konsekwentnie poszerzał pole działań teatralnych od grup niezależnych (tekst dla Chorei “Muzg” i “Szpety ziemi” dla Studium Teatralnego), Opery Narodowej (libretto “Zwycięstwa nad słońcem” Sławomira Wojciechowskiego w reż. K. Garbaczewskiego) po teatr gatunkowy (spektakl na otwarcie festiwalu komedii Talia p.t. “Reprodukcja” w reż. K. Porcariego w Teatrze im. L. Solskiego w Tarnowie).